Ο ρατσισμός των κιλών αποτελεί μία μορφή ρατσισμού που δυστυχώς έχει πλέον εδραιωθεί και συναντάται συχνά. Σύμφωνα με αυτόν, τα αδύνατα σώματα μόνο είναι αποδεκτά, ενώ τα παχύτερα είναι κατακριτέα. Κατ΄επέκταση, οι αδύνατοι άνθρωποι είναι καλοί, ενώ οι παχείς δεν είναι αξιόλογοι. Αυτή η διάκριση τείνει να έχει επικρατήσει στην καθημερινότητά μας, χωρίς αντίλογο.
Η εμφάνισή του ανθρώπου μπορεί να αλλάξει κατά μεγάλο ποσοστό. Κάποιος δεν μπορεί να αλλάξει το χρώμα του δέρματός του, μπορεί όμως να τροποποιήσει το βάρος του. Εκεί στηρίζεται και ο ρατσισμός των κιλών.
Οι ρατσιστές του είδους υποστηρίζουν πως φταίει ο ίδιος ο παχύσαρκος άνθρωπος για τα κιλά του, γιατί δεν φροντίζει να μην παχύνει. Άρα λοιπόν δεν κάνει τίποτα ή κάνει κάτι λάθος. Είναι αδιανόητο για αυτούς ότι κάποιος δέχεται ένα υπέρβαρο σώμα.
Η πραγματικότητα είναι περίπλοκη.
Ο ρατσισμός των κιλών είναι η τέλεια ευκαιρία για να πλουτίσουν οι διαφημιστικές εταιρίες. Ποντάρουν στην ανάγκη κάποιου να χάσει τα περιττά του κιλά, για να διαφημίσουν δίαιτες, γυμναστήρια, τρόφιμα, παραφαρμακευτικά σκευάσματα και ένα σωρό προϊόντα που υπόσχονται να μας αδυνατίσουν.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι ένας απλός μηχανισμός. Δεν είναι όλα μόνο αριθμοί. Θα καταναλώσουμε λιγότερες θερμίδες και θα αδυνατήσουμε.
Πρέπει κατά περίπτωση να υπολογίζουμε και αστάθμητους παράγοντες, όπως τα γονίδια, η ψυχολογία, πολιτιστικοί και πνευματικοί παράγοντες, ακόμη και η ποιότητα του φαγητού στην οποία έχει κάποιος πρόσβαση. Όλα αυτά και πολλά άλλα, επηρεάζουν την δυνατότητα κάποιου να αποκτήσει το σώμα που τα σύγχρονα πρότυπα προστάζουν.
Επίσης, το ενδοκρινικό μας σύστημα πολλές φορές προκαλεί μεταβολές στον μεταβολισμό μας και οι ορμόνες γίνονται ανασταλτικός παράγοντας για την διατήρηση του σωστού βάρους. Τέλος, το άγχος μπορεί να αυξήσει τα επίπεδα της κορτιζόλης και να αποτρέπει αυτόν που προσπαθεί πραγματικά με δίαιτα και άσκηση να χάσει το περιττό βάρος. Το ίδιο ισχύει και με τις τραυματικές εμπειρίες που έχει περάσει κανείς.
Είναι φυσική η διαφορετικότητα στο βάρος του κάθε ανθρώπου.
Υπάρχουν άνθρωποι με λιγότερο βάρος και άλλοι με περισσότερο. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να δεχτούμε πως ο αδύνατος είναι πιο συμπαθητικός, πιο καλός και πιο πετυχημένος στην δουλειά ή την κοινωνική του θέση. Ούτε ότι ο παχύς πρέπει να περιθωριοποιηθεί και να δέχεται την απομόνωση και τον εκφοβισμό. Ο ρατσισμός των κιλών δεν ωφελεί κανέναν και δεν έχει καμία βάση.
Υπάρχουν άνθρωποι που κρίνουν κάποιον από την εξωτερική του εμφάνιση και τα κιλά του, λες και αυτά τον κάνουν περισσότερο ή λιγότερο καλό και αξιοπρεπή άνθρωπο. Έτσι εκφοβίζουν και εκμηδενίζουν την προσωπικότητά του και πολλές φορές τον οδηγούν σε κατάθλιψη, χαμηλή αυτοεκτίμηση που οδηγούν κατά συνέπεια σε διατροφικές διαταραχές.
Σε ακραίες περιπτώσεις, άνθρωποι φτάνουν σε αυτοχειρία επειδή αισθάνονται τόσο άσχημα για τον εαυτό τους. Οι υπόλοιποι προσπαθούν με σκληρές δίαιτες και επίπονη γυμναστική, πιέζοντας στα άκρα τον οργανισμό τους για να φτάσουν τα αποδεκτά πρότυπα.
Ο ρατσισμός των κιλών είναι κάτι που δεν μπορούμε να ελέγξουμε γενικά. Ο καθένας μας όμως μπορεί να ελέγξει το πώς νοιώθει με το βάρος του. Μπορούμε να δεχτούμε το πιο παχύ, όχι τέλειο σώμα μας, χωρίς να το μισούμε και να το τιμωρούμε για αυτό που είναι.
Επίσης μπορούμε να μην ζηλεύουμε ή θεωρούμε κάποιον ευνοημένο επειδή έχει αδύνατο σώμα και μόνο. Το καλύτερο είναι να επενδύουμε σε ένα υγιές σώμα, όποιο και να είναι το βάρος του. Ανεξάρτητα από το βάρος ή την εθνικότητα, ή το χρώμα, ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, ο καθένας μας έχει την αξία του.
Ο ρατσισμός των κιλών είναι μια κατάσταση μυαλού. Πρέπει ο καθένας μας να το επεξεργαστεί με λογική για να εξελιχθούμε όλοι στο καλύτερο που μπορούμε για τον εαυτό μας. Αν ο καθένας μας είναι πιο ευτυχισμένος ως μονάδα, τότε θα δημιουργήσουμε και ένα πιο ευτυχισμένο σύνολο.
