Οι άνθρωποι χωριζόμαστε σε τρεις κατηγορίες. Σε αυτούς που υπερτιμούμε την πνευματική μας υπόσταση και υποβιβάζουμε το σώμα μας, σε αυτούς που θεωρούμε ψυχή και σώμα εξίσου σημαντικά και σε εκείνους που εστιάζουμε όλη μας την προσοχή στο σώμα και παραγκωνίζουμε την άυλή μας φύση.
Ως αποτέλεσμα αυτής της σύγχυσης δεν υπάρχει ουσιαστική ψυχοσωματική επικοινωνία, ψυχή και σώμα βρίσκονται σε παραφωνία, θεωρούμε ότι έχουμε γεννηθεί για το σκοτάδι και δεν αναζητάμε το φως. Έτσι, αφού η άρρηκτη σχέση σώματος και ψυχής διασπάται, έρχεται η ασθένεια.
Ετυμολογώντας την ασθένεια, μας αποκαλύπτεται ότι σημαίνει έλλειψη δύναμης. Χάνουμε λοιπόν τη δύναμή μας. Όμως δεν έχουμε γεννηθεί για να αρρωσταίνουμε. Παρ’ όλα αυτά, καθώς βαλλόμαστε καθημερινά από στρες, ανησυχία, κακή διατροφή, θλίψη, προβληματισμό για το μέλλον, ξεχνάμε να ζούμε στο παρόν, χάνουμε το κέντρο μας και το δίπολο ψυχή και σώμα διασπάται. Ως αποτέλεσμα χάνουμε την ένωση με τον εαυτό μας. Και τότε ξεκινούν τα προβλήματα υγείας.
Μέχρι στιγμής είναι άγνωστοι οι βιολογικοί μηχανισμοί που συντρέχουν και έχουν ως απόρροια του στρες πληθώρα ασθενειών που μπορεί να καταλήξουν και σε θάνατο. Οι επιστήμονες εικάζουν ότι οφείλεται στην έκκριση μιας συγκεκριμένης πρωτεΐνης. Οι νευροεπιστήμες με τη σειρά τους έχουν αποδείξει ότι η σκέψη μας που εδράζεται στον εγκέφαλο αλληλεπιδρά με το ανοσοποιητικό μας σύστημα μέσω χημικών ουσιών.
Όταν λοιπόν κάνουμε αρνητικές σκέψεις, οι τοξίνες που παράγονται εξασθενούν το ανοσοποιητικό μας και γινόμαστε πιο ευάλωτοι σε βακτήρια και ιούς, ενώ όταν είμαστε χαρούμενοι, παράγονται ενδορφίνες που ενισχύουν την καλή μας υγεία.
Είναι φανερό ότι όταν η ψυχή μας δυσφορεί, αυτή της η δυσφορία και το βάρος σωματοποιούνται και νοσεί το σώμα μας. Λογικό, όταν ψυχή και σώμα συνδέονται άρρηκτα, και το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο. Όσο υπερβολικό κι αν ακουστεί, σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε με βεβαιότητα ότι όλες οι ασθένειες είναι ψυχοσωματικές. Οι αρχαίοι αναγνώριζαν την άρρηκτη σύνδεση σώματος και ψυχής. Το ίδιο και οι πολιτισμοί στην Εγγύς Ανατολή.
Στα Ασκληπιεία στην αρχαιότητα δεν είναι τυχαίο ότι οι θεραπευτές έβαζαν σε κατάσταση ύπνου τους ασθενείς τους και με λεκτικές υποβολές προσπαθούσαν να θεραπεύσουν τα τραύματα της ψυχής τους για να εξαλειφθεί η ασθένεια. Το δίπολο ψυχή και σώμα μπορεί να εξελιχθεί σε σχέση συνεργασίας ή σε σχέση ανταγωνισμού με απόρροια τις ασθένειες. Επίσης δεν είναι καθόλου τυχαίες οι εκφράσεις «μου έφαγε τα σωθικά», «τον έφαγε το μαράζι», «τον έλιωσε η αρρώστια».
Οι επιστήμονες πλέον τείνουν να πιστεύουν ότι πολλά αυτοάνοσα οφείλονται σε έντονο στρες στην εφηβική ζωή. Πώς όμως ο έφηβος να μην αγχωθεί όταν ζει και μεγαλώνει σε ένα ανταγωνιστικό σύστημα;
Συνοψίζοντας και καταλήγοντας, αν θέλουμε να βρούμε πάλι τον εαυτό μας, να ενωθούμε μαζί του αρμονικά και ειρηνικά, οφείλουμε να είμαστε μαζί του δίκαιοι και επιεικείς.
Οφείλουμε να σεβόμαστε την αδιάσπαστη ενότητα ανάμεσα σε ψυχή και σώμα. Να αναγνωρίσουμε τα λάθη του, τα τραύματα που κουβαλά, να τα αγκαλιάσουμε και να τα αποδεχτούμε, συνειδητοποιώντας ότι τη στιγμή που έγιναν εξυπηρέτησαν έναν σκοπό που πια δεν υφίσταται.
Οφείλουμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας από την αρχή, αναγνωρίζοντας το μικρό παιδί που όλοι κουβαλάμε, επιδιώκοντας μια ζωή με υγιεινή διατροφή, άσκηση, συχνή επαφή με τη φύση και να περιβαλλόμαστε με ανθρώπους που μας αγαπούν και όχι και με άτομα τοξικά. Η υγεία έρχεται μόνο μέσα από την αγάπη του εαυτού, και αυτό είναι και το μεγάλο ταξίδι της ζωής.
